Poezja

[gavin]

Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty 
Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty 
Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął, 
Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął, 
Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha 
I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha, 
I zagrał: róg jak wicher, wirowatym dechem 
Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem. 
Umilkli strzelcy, stali szczwacze zadziwieni 
Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni. 
Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął, 
Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął; 
Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy, 
Jakby psiarnię w nie wpuścił i rozpoczął łowy. 
Bo w graniu była łowów historyja krótka: 
Zrazu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka; 
Potem jęki po jękach skomlą: to psów granie; 
A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to strzelanie. 

Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, 
Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. 

Zadął znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniał 
I że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał, 
Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyję 
Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje, 
Znowu jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło, 
Ryknął; potem beczenie żubra wiatr rozdarło. 

Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, 
Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. 
Wysłuchawszy rogowej arcydzieło sztuki, 
Powtarzały je dęby dębom, bukom buki. 

Dmie znowu: jakby w rogu były setne rogi, 
Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi, 
Strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góry 
Podniósł róg, i tryumfu hymn uderzył w chmury. 

Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, 
Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. 
Ile drzew, tyle rogów znalazło się w boru, 
Jedne drugim pieśń niosą jak z choru do choru. 
I szła muzyka coraz szersza, coraz dalsza, 
Coraz cichsza i coraz czystsza, doskonalsza, 
Aż znikła gdzieś daleko, gdzieś na niebios progu! 

[wpk]

To jakaś apka z Asiedemwerjeden?

[gavin]

Nie, KINy trzeba zdobywać.

[poor]

zdobywajta

[wpk]

Kinu to był japoński lekki krążownik.

[vid3]

Z Polski do Wolski.

[rbit9n]

Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty 
Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty 
Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął, 
Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął, 
Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha 
I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha, 
I zagrał: róg jak wicher, wirowatym dechem 
Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem. 
Umilkli strzelcy, stali szczwacze zadziwieni 
Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni. 
Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął, 
Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął; 
Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy, 
Jakby psiarnię w nie wpuścił i rozpoczął łowy. 
Bo w graniu była łowów historyja krótka: 
Zrazu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka; 
Potem jęki po jękach skomlą: to psów granie; 
A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to strzelanie. 

Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, 
Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. 

Zadął znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniał 
I że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał, 
Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyję 
Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje, 
Znowu jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło, 
Ryknął; potem beczenie żubra wiatr rozdarło. 

Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, 
Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. 
Wysłuchawszy rogowej arcydzieło sztuki, 
Powtarzały je dęby dębom, bukom buki. 

Dmie znowu: jakby w rogu były setne rogi, 
Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi, 
Strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góry 
Podniósł róg, i tryumfu hymn uderzył w chmury. 

Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało, 
Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało. 
Ile drzew, tyle rogów znalazło się w boru, 
Jedne drugim pieśń niosą jak z choru do choru. 
I szła muzyka coraz szersza, coraz dalsza, 
Coraz cichsza i coraz czystsza, doskonalsza, 
Aż znikła gdzieś daleko, gdzieś na niebios progu! 

plagiator

[Owain]

Zoki Łoki
Maki Cioki
Woli Sioki
Piri Koki
Afa Rafa
Kura Kafa
Kupa Dola
Sisi Wola

[gavin]

To był cover

[rbit9n]

prawdziwa poezja to doktór Hackenbush.