Sandor, staram się, ale, czy chcę, czy nie chcę, pewne symbole do mnie jednak przemawiają. Gdy wchodzę do państwowego urzędu, szkoły, szpitala, itp., i na ścianie widzę krzyż z Jezusem, od razu odbieram wiadomość, że jestem tam intruzem, że to nie jest miejsce dla mnie przeznaczone. Że to jest przede wszystkim dla tych od krzyżyka, a ci bez krzyżyka są gorszym sortem (patrz -> J.K.!).
Jeśli ktoś idzie do lekarza, a lekarz mu mówi, że mu nie pomoże, bo mu tego zabrania klauzula sumienia, to jest jawna dyskryminacja. To samo w aptece, gdy aptekarz odmawia sprzedaży określonych specyfików ze względu na przekonania.
Oczywiście, wyśmiewam ceremonie oddawania przez rozmaitych ministrów pod opiekę Jezusowi i Marii energetyki, służby zdrowia, czy w końcu całego państwa, bo jest to dla mnie idiotyczna szopka i cyrk na kółkach, jakiego świat nie widział (i cały cywilizowany świat to wyśmiewa), podobnie jak święcenie radiowozów, karetek czy zgoła oczyszczalni ścieków. W gruncie rzeczy można uznać to za specyficzny i niegroźny folklor, choć w podtekście tego jest też wiadomość: "to jest tylko dla katolików". "Innych klientów nie obsługujemy".
KK w swoim niezmierzonym miłosierdziu dzieli ludzi jak jasna cholera - na lepszych i gorszych, ale dzieli też rodziny, przyjaciół, itd.
Czyż nie jest to znakomity przykład stosowania rzymskiej zasady "dziel i rządź"? Bo skłóconym społeczeństwem o wiele łatwiej się rządzi i manipuluje. I ma się pewność, że skłócony lud na pewno nie zjednoczy się przeciwko opresorom.
Miałem wtedy jakieś 18 lat, moje dwie półsiostry są ode mnie odpowiednio o 10 i 12 lat młodsze. Niestety, ich obie babcie, jak też i mama, były/są bardzo "kościółkowe", i choć dziewczynki nie zostały ochrzczone zaraz po urodzeniu (mój ojciec, ateista, bardzo się temu sprzeciwiał), to trzy panie przypuściły szturm i przeforsowały, że dziewczynki będą jednak chodziły na religię (wtedy jeszcze po szkole, w salce przy kościele).
I kiedyś, jak u nich byłem, siedziałem z siostrami w samochodzie i czekaliśmy na ojca i jego żonę. I nagle jedna z sióstr, tak zupełnie bez związku z czymkolwiek, zapytała:
- Maciek, czy ty i tata jesteście złymi ludźmi?
Zdębiałem, zwłaszcza, że nijak się to miało do czegokolwiek, więc zapytałem, skąd jej to przyszło do głowy.
- A, bo na religii siostra powiedziała, że ludzie, którzy nie chodzą do kościoła, to są źli ludzie, no a ty i tata nie chodzicie.
Nie pamiętam już, co wtedy powiedziałem, ale zmroziło mnie to, i jednocześnie wkurzyło strasznie, bo dziewczyny miały nieźle namieszane przez to w głowie. Najwyraźniej tak je to dręczyło, że zapytały mnie tak zupełnie bez przyczyny.
Oczywicie później powiedziałem to ojcu i jego żonie. Nie wiem już, czy był jakiś dalszy ciąg, poza tym, że moje obie siostry niestety nadal są bardzo kościółkowe...
Zabawna mi się wydaje myśl, że ja, główny bezbożnik kraju, itd., "macam się" z papieżem. 
